Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

sĕorsus, a, um, adj. [abbrev. from sevorsus, from se-vorto], sundered, separate, apart (syn. separatus).

  1. I. Adj. (so only ante- and post-class.): seorsum atque diversum pretium, Cato ap. Fest. s. v. optionatus, p. 201 Müll.: vocabulum, id. ap. Gell. 7, 10, 2: syllabae, Ter. Maur. p. 2398 P.: seorsa quae (videor tractasse), id. p. 2439 fin. ib.; cf. studia, Aus. Idyll. 17, 5.
    Hence,
  2. II. Adv.: sĕorsum (often erroneously written sĕorsim; collat. form sĕor-sus, Plaut. Rud. 5, 2, 27; Afran. ap. Charis, p. 195 P.; Lucr. 4, 494; 5, 448; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 3 Orell. N. cr.; Liv. 9, 42, 8 Weissenb.; in both forms in the poets; usu. dissyl.; but trisyl. Lucr. 3, 551; 4, 491.
    Another collat. form sorsum, Plaut. As. 2, 2, 95; Lucr. 3, 631 sq.; 4, 495; 5, 447; cf. Lachm. ad Lucr. 2, 1061), asunder, separately, apart (syn. separatim; freq., but mostly ante-class.; not found in Cæs., Verg., or Hor.; and in Cic. only once, in the etymological definition of the word seditio).
          1. (α) With ab: me hodie senex seduxit solum, sorsum ab aedibus, Plaut. As. 2, 2, 95 Fleck.; so, seorsum ab rege exercitum ductare, Sall. J. 70, 2: seorsum tractandum est hoc ab illo, Auct. Her. 3, 4, 7: seorsum a collegā omnia paranda, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 3: abs te seorsum sentio, otherwise, differently, Plaut. Capt. 3, 5, 52; cf.; ut abs te seorsus sentiam De uxoriā re, Afran. ap Charis, p. 195 P.
          2. (β) With abl. (Lucretian): seorsum corpore, Lucr. 3, 564: animā, id. 3, 631 MSS. (Lachm. and Munro, animae).
          3. (γ) Absol.: quā arte natio sua separata seorsum, Cato ap. Charis. p. 195; Lucr. 5,447 sq.: in aediculam istanc seorsum concludi volo, Plaut. Ep 3, 3, 20; in custodiā habitus, Liv. 9, 42, 8; cf. id. 22, 52, 3: castris positis, Auct. B. Afr. 48, 2: ea dissensio civium, quod seorsum eunt alii ad alios, seditio dicitur, Cic. Rep. 6, 1, 1: omnibus gratiam habeo, et seorsum tibi praeterea, * Ter. Ad. 5, 9, 14: proin, viator, hunc deum vereberis, Manumque seorsum habebis, wilt hold afar, Cat. 20, 17

Sōra, ae, f., the northernmost city of the Volsci in Latium, near Arpinum, on the Liris, still called Sora, Plin. 3, 5, 9, § 63; Liv. 7, 28; 9, 23 sq.; 10, 1; Vell. 1, 14, 5; Sil. 8, 396; Juv. 3, 223.
Hence, Sōrānus, a, um, adj., of or belonging to Sora, Soran: ager, Liv. 10, 14: transfuga, from Sora, id. 9, 24: Q. Varerius Soranus, Cic. de Or. 3, 11, 43; id. Brut. 46, 169: augur (jestingly, on account of the superstitious character of the Sorans), id. Div. 1, 47: COLONIA, i. e. Sora (as a Roman colony), Inscr. Orell. 3681.

Sōracte (Sauracte), is, n. [Sanscr. svar, heaven; cf.: serenus, 2. Soranus], a high mountain in Etruria, on which was a temple of Apollo, now Monte S. Oreste, Varr. R. R. 2, 3, 3; Plin. 2, 93, 95, § 207; Hor. C. 1, 9, 2; Verg. A. 7, 696; 11, 785; Sil. 7, 662; 8, 494 al.
Masc. collat. form: ad montem Soractem, Plin. 7, 2, 2, § 19.

Soractĭa, ae, f., a city of Syria, founded by Semiramis, Plin. 6, 28, 32, § 145.

sōrăcum, i, n., = σώρακος,, a pannier, hamper, Plaut. Pers. 3, 1, 64; cf. Fest. p. 297 Müll.

1. Sōrānus, a, um, v. Sora.

2. Soranus, i, m., an epithet of Dis, acc. to Serv. Verg. A. 11, 785.

sorbĕo, ŭi, 2 (collat. forms: pres. subj. sorbamus, App. M. 2, p. 119; perf. sorpsi, acc. to Charis. p. 217, and Diom. p. 363; cf. the compounds), v. a. [akin with Gr. ῤοφέω; cf. O. H. Germ. swarb, swirbil, whirlpool], to sup up, suck in, drink down, swallow (freq. and class.).

  1. I. Lit. (class.; syn. haurio): hominum sanguinem, Plaut. Bacch. 3, 1, 5: calidum sanguinem ex homine, Plin. 28, 1, 2, § 4: crudum ovum, id. 29, 3, 11, § 42; Luc. 7, 843: margaritas aceto liquefactas, Suet. Calig. 37 et saep.
    Absol.: sorbet dormiens, Plaut. Mil. 3, 2, 6 sq.
    Prov.: simul flare sorbereque haud facile, to drink and whistle at the same time, i. e. to do two things at once, Plaut. Most. 3, 2, 104.
    1. B. Transf., to suck in, draw in, swallow up, absorb (poet. and in post-Aug. prose), Lucr. 6, 1130: (Charybdis vastos) Sorbet in abruptum fluctus, Verg. A. 3, 422: fretum, Ov. M. 7, 64: flumina, id. ib. 1, 40: sorbent avidae praecordia flammae, id. ib. 9, 172: (quae sorbuit terrae hiatus), Plin. 2, 80, 82, § 194: minus sorbet politura charta, id. 13, 12, 25, § 81: quā sorbeat aëra sannā Tullia, Juv. 6, 306.
  2. II. Trop., to swallow down, endure, bear, brook, etc.: quid eum non sorbere animo, quid non haurire cogitatione, cuius sanguinem non bibere censetis? Cic. Phil. 11, 5, 10: odia (corresp. to concoquere), id. Q. Fr. 3, 9, 5.

sorbĭlis, e, adj. [sorbeo], that may be sucked or supped up (not ante-Aug.): ovum, Cels. 2, 18 med.; Petr. 33, 5: cibi, ut recens caseus, Col. 8, 17, 13.

sorbillo, āre, v. dim. a. [id.], to sip (ante- and post-class.).

  1. I. Lit.: cyathos, Ter. Ad. 4, 2, 52: vinum dulciter, App. M. 2, p. 121, 36.
  2. * II. Transf.: sorbillantibus saviis, App. M. 3, p. 135, 35.

sorbĭlō, adv. [sorbeo], sippingly; hence, transf., drop by drop, bit by bit (ante-class.): victitare, i. e. poorly, sparely, Plaut. Poen. 1, 2, 185: senectutem ducat usque ad senium sorbilo, Caecil. ap. Fest. p. 339 Müll. (Com. Rel. v. 73 Rib.).

sorbĭtĭo, ōnis, f. [sorbeo; a supping up, swallowing, drinking; hence, concr.], a drink, draught, potion, broth, etc. (mostly post-Aug.; not in Cic.), Cato, R. R. 157, 13; Plaut. Ps. 3, 2, 79; Col. 6, 10, 1; Cels. 2, 30; Plin. 20, 16, 62, § 170; 24, 19, 120, § 188; Phaedr. 1, 26, 5; Sen. Ep. 78, 25: sorbitio quem tollit dira cicutae, i. e. Socrates, Pers. 4, 2.

* sorbĭtĭum, ii, n. [sorbeo; a supping up, swallowing, drinking; hence, concr.], = sorbitio, a drink, draught, Ser. Samm. 21, 360 dub. (al. sorbitio).

sorbĭtĭuncŭla, ae, f. dim. [sorbitio], a small draught (post-class.), Marc. Emp. 10 med.; Hier. Vit. Hilar. 11; Vulg. 2 Reg. 13, 6.

sorbum, i, n. [sorbus], the fruit of the sorbus, a sorb-apple, sorb, service-berry, Plin. 15, 21, 23, § 85; Cato, R. R. 7, 5; Varr. R. R. 1, 59, 3; Col. 12, 16, 4; Verg. G. 3, 380.

sorbus, i, f., the true sorb- or servicetree: Sorbus domestica, Linn.; Col. 5, 10, 19; Plin. 16, 18, 30, § 74; Pall. Jan. 15, 1 al.

sordĕo, ēre, v. n. [cf. Goth. svarts; Germ. schwarz, black], to be dirty, filthy, foul (rare; not in Cic.; syn. squaleo).

  1. I. Lit.: Di. Jam lavisti? Ph. Num tibi sordere videor? Plaut. Truc. 2, 4, 28: cui manus materno sordet sparsa sanguine, Att. ap. Non. 170, 6: non splendeat toga: ne sordeat quidem, Sen. Ep. 5, 2: nullā teneri lanugine vultus, Mart. 1, 32, 5: Albanoque cadum sordentem promere fumo, Stat. S. 4, 8, 39: incola sordentium ganearum, Gell. 9, 2, 6.
  2. II. Trop., to be mean, base, low, or sordid: haud sordere visus est Festus dies, i. e. had nothing mean or sordid in its appearance, Plaut. Poen. 5, 4, 6: convivium inopiā, Favor. ap. Gell. 15, 8, 20: ignobilia et sordentia (verba), low, vulgar, Gell. 19, 13, 3 (shortly before, sordidum verbum).
    1. B. Transf., to seem base or paltry; to be despised, slighted, or held of no account: suis sordere (with contemni), Liv. 4, 25, 11; Quint. 8, prooem. § 26: sordent tibi munera nostra, Verg. E. 2, 44; Stat. S. 1, 3, 98: cunctane prae campo sordent? Hor. Ep. 1, 11, 4: pretium aetas altera sordet, a renewal of youth seems too small a price, id. ib. 1, 18, 18: quippe sordent prima quaeque, cum majora sperantur, Curt. 10, 10, 8: si conferas et componas Graeca ipsa, oppido quam jacere atque sordere incipiunt, quae Latina sunt, to seem paltry, of small account, Gell. 2, 23, 3.

sordes, is (abl. sordi, Lucr. 6, 1271; usu. sorde), f. [sordeo], dirt, filth, uncleanness, squalor (class.; esp. freq. in a trop. sense, and in plur.; syn.: situs, squalor, caenum, illuvies).

  1. I. Lit.
          1. (α) Plur.: pleni sordium, Plaut. Poen. 1, 2, 104 sq.: in sordibus aurium inhaerescere, Cic. N. D. 2, 57, 144: sint sine sordibus ungues, Ov. A. A. 1, 519: caret obsoleti Sordibus tecti, Hor. C. 2, 10, 7; Plin. 36, 26, 65, § 191.
          2. (β) Sing.: etiam in medio oculo paulum sordi’st, Plaut. Poen. 1, 2, 102: auriculae collectā sorde dolentes, Hor. Ep. 1, 2, 53: (pellis) Ulceribus tetris prope jam sordique sepultā, Lucr. 6, 1271.
    1. B. Transf., plur., a mourning garment (because usu. soiled or dirty); and hence, mourning in gen. (syn. squalor): jacere in lacrimis et sordibus, Cic. Fam. 14, 2, 2; cf.: in sordibus, lamentis, luctuque jacuisti, id. Pis. 36, 89: mater squalore hujus et sordibus laetatur, id. Clu. 6, 18; 67, 192; id. Mur. 40, 86: sordes lugubres vobis erant jucundae, id. Dom. 23, 59; Liv. 6, 16 fin.; Quint. 6, 1, 33; Suet. Vit. 8: suscipere sordes, Tac. A. 4, 52; id. Or. 12; Val. Max. 7, 8, 7.
  2. II. Trop., lowness or meanness of rank, a low condition; meanness, baseness of behavior or disposition (syn. illiberalitas).
    1. A. In gen.: sordes fortunae et vitae, Cic. Brut. 62, 224: obscuritas et sordes tuae, id. Vatin. 5, 11; id. Sest. 28, 60: ut quisque sordidissimus videbitur, ita libentissime severitate judicandi sordes suas eluet, id. Phil. 1, 8, 20: nulla nota, nullus color, nullae sordes videbantur his sententiis allini posse, id. Verr. 1, 6, 17: in infamiā relinqui ac sordibus, id. Att. 1, 16, 2; Liv. 4, 56: sordes illae verborum, low, vulgar expressions, Tac. Or. 21: propter maternas sordes, low origin, Just. 13, 2, 11: pristinarum sordium oblitus, id. 25, 1, 9; cf. id. 18, 7, 11.
      1. 2. Concr., the dregs of the people, the mob, rabble (syn. faex): apud sordem urbis et faecem, Cic. Att. 1, 16, 11; so (with caenum) Plin. Ep. 7, 29, 3: sordes et obscuritatem Vitellianarum partium, Tac. H. 1, 84.
        Hence, as a term of abuse: o lutum, o sordes! low-minded creature, Cic. Pis. 26, 62.
    2. B. In partic., meanness, stinginess, niggardliness, sordidness (cf.: parcimonia, avaritia).
          1. (α) Plur.: (populus Romanus) non amat profusas epulas, sordes et inhumanitatem multo minus, Cic. Mur. 36, 76; so (opp. luxuria) Plin. Ep. 2, 6, 7: damnatus sordium, id. ib. 2, 12, 4: incusare alicujus sordes, Quint. 6, 3, 74: sordes obicere alicui, Hor. S. 1, 6, 68 and 107: sepulcrum sine sordibus exstrue, id. ib. 2, 5, 105: cogit minimas ediscere sordes, the meanest tricks, Juv. 14 124; 1, 140.
          2. (β) Sing.: nullum hujus in privatis rebus factum avarum, nullam in re familiari sordem posse proferri, Cic. Fl. 3, 7; so (with avaritia) Tac. H. 1, 52; 1, 60: extremae avaritiae et sordis infimae infamis, App. M. 1, p. 112, 2.

sordesco, dŭi, 3,

  1. I. v. inch. n. [sordeo], to become dirty, grow filthy (not ante-Aug., and very rare): contrectatus ubi manibus sordescere vulgi Coeperis (liber), * Hor. Ep 1, 20, 11: mel, Plin. 11, 12, 12, § 31: manus, id. 33, 3, 19, § 60: ager, i. e. to become wild, lie untilled, Gell. 4, 12, 1.
  2. II. Trop., to be mean, vile, Amm. 15, 13, 2.

sordĭcŭla, ae, f. dim. [sordes], a little dirt or filth (late Lat.), Marc. Emp. 8, 6.

sordĭdātus, a, um, adj. [sordidus; cf.: albatus, atratus, from albus, ater, etc.], in dirty clothes, meanly or shabbily dressed.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: quamquam ego sum sordidatus, frugi tamen sum, * Plaut. As. 2, 4, 90: sordidata et sordida, Ter. Heaut. 2, 3, 56 (shortly before: pannis obsita): servi, Cic. Pis. 27, 67: mancipia, id. Phil. 2, 29, 73.
    2. B. Esp., as a sign of mourning (when a person had lost friends by death, was under accusation, or in distress from any cause): sensi magno opere moveri judices, cum excitavi maestum ac sordidatum senem, Cic. de Or. 2, 47, 195; cf. id. Pis. 41, 99: reus, Liv. 6, 20; 27, 34: Virginius sordidatus filiam suam obsoletā veste in forum deducit, id. 3, 47: expulsi bonis omnibus Romam venerunt, sordidati, Cic. Verr. 2, 2, 25, § 62: turba Aetolorum, Liv. 45, 28: primo diluculo sordidatus descendit ad rostra, Suet. Vit. 15.
  2. * II. Trop., foul, polluted: sordidatissima conscientia, Sid. Ep. 3, 13 fin.

sordĭdē, adv., v. sordidus fin.

sordĭdo, āre, v. a. [sordidus], to dirty, foul, defile, pollute (late Lat.).

  1. I. Lit.: terram moto pulvere, Sid. Carm. 23, 347.
  2. II. Trop.: templum cordis malis cogitationibus, Lact. de Ira Dei, 23, 28; 5, 19, 34; cf. Prisc. 800 P.

sordĭdŭlus, a, um, adj. dim. [id.].

  1. * I. Lit., soiled, smutched: toga, Juv. 3, 149.
  2. * II. Trop., low, mean, vile: servuli, Plaut. Poen. 1, 2, 58.

sordĭdus, a, um, adj. [sordeo], dirty, unclean, foul, filthy, squalid, sordid (class.).

  1. I. Lit. (syn.: squalidus, obscenus): vestem squalam et sordidam, Enn. ap. Non. 504, 6 (Trag. v. 370 Vahl.): amictus, Verg. A. 6, 301; cf.: sordidior toga, Mart. 1, 104, 5: mappa, Hor. Ep. 1, 5, 22; Mart. 7, 20, 8: lana, Ov. A. A. 3, 222: fumus, Hor. C. 4, 11, 11: at pol nitent, haud sordidae videntur ambae, Plaut. Bacch. 5, 2, 6: servolicolae, id. Poen. 1, 2, 55: nati, Hor. C. 2, 18, 28; cf.: magnos duces Non indecoro pulvere sordidos, id. ib. 2, 1, 22: puer sordidissimus dentibus, Petr. 64, 6 et saep.
    Esp.: sordido in loco sedere, Val. Max. 9, 13, 2.
    Transf., of mourners, clad in mourning, Cic. Mur. 40, 86.
    Poet.: Auctumnus calcatis sordidus uvis, Ov. M. 2, 29; id. F. 4, 897; Col. poët. 10, 44: terga suis, sooty, dingy, Ov. M. 8, 648.
    Prov.: saepe est etiam sub palliolo sordido sapientia, wisdom is often hid under a ragged cloak, Caecil. ap. Cic. Tusc. 3, 23, 56.
    1. B. Transf., low, base, mean, as to birth, rank, or condition; poor, humble, small, paltry (syn.: illiberalis, infimus): causam commisisse homini egenti, sordido, sine honore, sme censu, Cic. Fl. 22, 52; id. Att. 8, 4, 2; id. Leg. 3, 16, 35; Hor. C. 1, 28, 14.
      Sup.: sordidissimus quisque, Liv. 1, 47, 11: familiae sordidissima pars, Petr. 132, 3; cf.: loco non humili solum sed etiam sordido ortus, Liv. 22, 25, 18: a sordidis initiis ad summa crevere, Just. 2, 6, 2: sordidum et obscurum Macedonum nomen, id. 6, 9, 7: genus alicujus, id. 22, 1, 1: panis, Plaut. As. 1, 2, 16; Sen. Ep. 18, 5: villula, Cic. Att. 12, 27, 1; cf. tecta, Luc. 4, 396: sedes, id. 5, 9: lar villae, Mart. 12, 57, 2: rura (with humiles casae), Verg. E. 2, 28: aratra, Claud. IV. Cons. Hon. 414; hence also, otia, i. e. ruris, Mart. 1, 56, 4
  2. II. Trop., low, mean, base, abject, vile, despicable, disgraceful (syn. turpis).
    1. A. In gen., Cic. Phil. 1, 8, 20: iste omnium turpissimus et sordidissimus, id. Att. 9, 9, 3: multo homo sordidissimus, id. Scaur. 2, § 23: homo furiosus ac sordidus, id. Q. Fr. 1, 1, 6, § 19: nec minus laetabor, cum te semper sordidum, quam si paulisper sordidatum viderem, id. Pis. 41, 99: illiberales et sordidi quaestus mercenariorum omnium, quorum operae, non quorum artes emunturSordidi etiam putandi, qui mercantur a mercatoribus, quod statim vendant, etc. … Opifices omnes in sordidā arte versantur, etc. … mercatura autem, si tenuis est, sordida putanda est, etc., id. Off. 1, 42, 150: lucrum, Quint. 1, 2, 16 sq.; cf.: sordidissima ratio et inquinatissima, Cic. Off. 2, 6, 21: qui (oratores) ne sordidiores quidem (artis) repudiarint (opp. praeclarissimas), id. de Or. 3, 32, 128: virtus repulsae nescia sordidae, Hor. C. 3, 2, 17: adulterium, Liv. 1, 58: nomen, Quint. 8, 3, 21: verba, id. 8, 3, 17; 8, 3, 49; 2, 5, 10: multa, id. 2, 12, 7: omnia, id 10, 1, 9: homines nullā re bonā dignos, cum quibus comparari sordidum, confligere autem miserum et periculosum sit, Cic. Rep. 1, 5, 9; id. Off. 2, 14, 50; cf.: qui pecuniam praeferre amicitiae sordidum existiment, id. Lael. 17, 63.
    2. B. In partic., mean, niggardly, penurious, sordid (cf. parcus): ita sordidus, ut se Non umquam servo melius vestiret, Hor. S. 1, 1, 96; 1, 1, 65; 1, 2, 10; 2, 3, 164; Quint. 5, 13, 26; Plin. Ep. 2, 6, 1 (opp. sumptuosus): perjurium, Phaedr. 4, 19, 23: cupido, Hor. C. 2, 16, 16; cf. Cic. Off. 1, 42, 150 supra.
      Hence, adv.: sordĭdē.
      1. 1. Lit., dirtily, foully: per plateas tractus est sordidissime, through the deepest mire, Lampr. Heliog. 33 med.
      2. 2. Transf., meanly, basely: quo sordidius et abjectius nati sunt, Tac. Or. 8.
      3. 3. Trop.
        1. a. Vulgarly, unbecomingly, poorly: loquitur laute et minime sordide, Plaut. Mil. 4, 2, 11: dicere, Cic. de Or. 2, 83, 339: contionari, id. Att. 15, 2, 2: declamare (opp. splendide atque ornate), Suet. Rhet. 6; Gell. 15, 4, 3.
        2. b. Meanly, stingily, penuriously, sordidly: nimis illum sordide Simonidi dixisse, se dimidium ejus ei, quod pactus esset, pro illo carmine daturum, Cic. de Or. 2, 86, 352: facere aliquid (opp. largissime), Suet. Dom. 9: gerere proconsulatum, Plin. Ep. 3, 9, 2.

sordĭtĭes, ēi, f. [sordes], filth, Fulg. Myth. 2, 16.

* sordĭtūdo, ĭnis, f. [sordes], dirt, filth, Plaut. Poen. 5, 2, 10.

Sordones, um, m., a people of Gaul, towards the Pyrenees, Plin. 3, 4, 5, § 32 Jan. (al. Sardones); Mel. 2, 5 fin.

* sordŭlentus, a, um, adj. [sordes], wearing dirty clothes, Tert. Poen. 11 init.

sō̆rex (o long, Ser. Samm. 4, 57; Poët. in Anthol. Burm. 2, p. 452; o short, Auct. Carm. Phil. 62; Poët. in Anthol. Burm. 2, p. 453), ĭcis, m. [Gr. ὕραξ; root svar-; cf. susurrus], a shrew-mouse, Ter. Eun. 5, 6, 23; Varr. R. R. 2, 4, 12; Col. Arb. 15; Plin. 2, 41, 41, § 109; its noise was of ill omen, id. 8, 57, 82, § 223; Val. Max. 1, 1, 5.

Sōrĭcārĭa, ae, f., a town of Hispania Baetica, Auct. B. Hisp. 27.

* sōrĭcīnus, a, um, adj. [sorex], of or belonging to the shrew-mouse: nenia, Plaut. Bacch. 4, 8, 48.

sōrītes, ae (acc. sing. soritam, Cic. ap. Non. p. 329, 20 dub.), m., = σωρείτης, a logical sophism formed by an accumulation of arguments, a sorites (pure Lat. acervus), Cic. Div. 2, 4, 11; id. Ac. 2, 16, 49; 2, 33, 107; Sen. Ben. 5, 19, 9.

sorix or savrix, avis tributa Saturno ab auguribus, etc., Marc. Vict. p. 2470 P.

sŏror, ōris, f. [Sanscr. svasar; Goth. svister; Germ. Schwester; Engl. sister].

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., a sister: Th. Salve, mea soror. Pl. Frater mi, salve, Plaut. Curc. 5, 2, 57; id. Bacch. 1, 1, 68 sq.: germana soror, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 42 Vahl.); cf.: mea soror gemina germana, Plaut. Mil. 2, 4, 30 sq.; so, germana, Cic. Mil. 27, 73: Jovis, i. e. Juno, Verg. A. 1, 47; Hor. C. 3, 3, 64; Ov. M. 3, 266; id. F. 6, 27 al.: Phoebi, i. e. Luna, id. H. 11, 45; cf. id. F. 3, 110: agnam Aeneas matri Eumenidum magnaeque sorori ferit, i. e. to Nox and Terra, Verg. A. 6, 250: doctae, i. e. the Muses, Tib. 3, 4, 45; Ov. M. 5, 255; called also sorores novem, id. Tr. 5, 12, 45: genitae Nocte, i. e. the Furies, id. M. 4, 451; called also crinitae angue sorores, id. ib. 10, 349; and, vipereae, id. ib. 6, 662: tristes, i. e. the Fates, Tib. 3, 3, 35; called also sorores tres, Prop. 2, 13, 44 (3, 5, 28); Hor. C. 2, 3, 15; Ov. M. 15, 808.
      Of beasts: in grege prioris anni sororem equa comitatur, Plin. 8, 42, 64, § 156.
      Prov.: bonae mentis soror est paupertas, Petr. 84, 4.
    2. B. In partic., poet.: sorores, the Muses, Prop. 3 (4), 1, 17; the Fates, Cat. 64, 326; Ov. H. 12, 3; 15, 81; Mart. 4, 54, 9; 4, 73, 3; the Danaides, Prop. 4 (5), 7, 67; Ov. H. 14, 15.
  2. II. Transf. (poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. A cousin, the daughter of a father’s brother, Ov. M. 1, 351.
    2. B. A female friend, playmate, or companion, Verg. A. 1, 321; 11, 823; Tib. 3, 1, 26; Sen. Hippol. 611; Petr. 127; Mart. 2, 4, 3; 12, 20, 2; Inscr. Marin. Iscriz. Alb. p. 60.
      In eccl. Lat., female Christians, Vulg. 1, Tim. 5, 2.
    3. C. Of things in pairs, connected together, or alike: obsecro te hanc per dexteram Perque hanc sororem laevam, Plaut. Poen. 1, 3, 9; so of the hand, Verg. M. 28: abjunctae comae mea fata sorores Lugebant, Cat. 66, 51: sapore caryotarum sorores, Plin. 13, 4, 9, § 45; Mart. 14, 128, 2.
    4. D. Of the word soror: scripta soror fuerat: visum est delere sororem, Ov. M. 9, 528.

* sŏrorcŭla, ae, f. dim. [soror], a little sister: germana mea, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 612 P.

* sŏrōrĭ-cīda, ae, m. [soror-caedo], the murderer of his sister, Cic. Dom. 10, 26.

sŏrōrĭcīdĭum, ἀδελφοκτονία, Gloss. Philox.

* sŏrōrĭcŭlātus, a, um, adj.: vestis, acc. to Böttig. Vasengemälde, 3, 191: orbiculata, with circle-shaped spots, Plin. 8, 48, 74, § 195.

sŏrōrĭo, āre, v. n. [soror], of the female breasts, to grow up or swell together, like two sisters: papillae sororiabant, Plaut. Fragm. ap. Fest. p. 297 Müll.: mammae sororiantes, Plin. 31, 6, 33, § 66.

sŏrōrĭus, a, um, adj. [soror].

  1. I. In gen., of or belonging to a sister, sisterly: cena, made because a sister was found, Plaut. Curc. 5, 2, 60: stupra, with a sister, Cic. Sest. 7, 16: moenia, i. e. of Dido, Ov. F. 3, 559: oscula, as a sister gives to a brother, sisterly, id. M. 4, 334; 9, 539.
  2. II. In partic.: Sororium Tigillum, the Sister’s beam, a place in Rome sacred to Juno, where Horatius was obliged to creep under a beam laid across the way as a punishment for having killed his sister, Liv. 1, 26, 13; Aur. Vict. Vir. Ill. 4; Fest. pp. 297 and 307 Müll.

sors, tis (nom. sortis, Plaut. Cas. 2, 6, 28; abl. sorti. C. I. L. 198, 54; 200, 16; Plaut. Cas. 2, 7, 5; Liv. 4, 37, 6; 28, 45, 11; 29, 20, 4; cf. Neue, Formenl. 1, 241; but sorti is dat., Verg. G. 4, 165 Forbig. ad loc.; Sil. 7, 3, 65), f. [2. sero; cf.: fors, fero], any thing used to determine chances.

  1. I. Lit., a lot: aut populna sors aut abiegna, Plaut. Cas. 2, 6, 32: coniciam sortes in sitellam, id. ib. 2, 5, 34 sq.: tot in hydriam sortes conicerentur, Cic. Verr. 2, 2, 51, § 127: ponere in sitellam, Liv. 41, 18, 8; and simply conicere, Plaut. Cas. 2, 6, 34 sq.; Cic. Lig. 7, 21: deicere, Caes. B. C. 1, 6 fin.; Verg. A. 5, 490; cf.: cum dejecta in id sors esset, lots were cast for it, Liv. 21, 42: miscere, Cic. Div. 2, 41, 86: ducere, id. ib. 2, 41, 86; id. Verr. 2, 4, 64, § 143: cum de consularibus mea prima sors exisset, id. Att. 1, 19, 3: ut cujusque sors exciderat, Liv. 21, 42, 3: sortem in sitellam latam, id. 41, 18, 8 Weissenb.: et Caere sortes extenuatas (creditum est), as an omen of ill, id. 21, 62, 5 and 8: sortes suā sponte adtenuatas, id. 22, 1, 11.
    Of chances or tickets in a lottery, Suet. Aug. 75 fin.; Lampr. Heliog. 21 fin.
  2. II. Transf.
    1. A. Abstr., a casting or drawing of lots, decision by lot, lot: quaestor quem sors dedit, Cic. Q. Fr. 1, 1, 3, § 11: res revocatur ad sortem, id. Verr. 2, 2, 51, § 127: sorti sum victus, Plaut. Cas. 2, 7, 5: ei sorte provincia Sicilia obvenit, Cic. Verr. 2, 2, 6, § 17; cf.: cui Sicilia provincia sorte evenisset, Liv. 29, 20; for which: cui ea provincia sorti evenit, id. 4, 37, 6: Q. Caecilio sorte evenit, ut in Bruttiis adversum Hannibalem bellum gereret, id. 28, 45, 11: sorte ductus, Cic. Rep. 1, 34, 51; Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 2, 201: sorte ducti e primoribus civitatis unus et viginti, Tac. A. 1, 54; 13, 29: sorte in provinciam proficisci, S. C. ap. Cic. Fam. 8, 8, 8: sorte agros legionibus assignare, Brut. ib., 11, 20, 3 et saep.: de se ter sortibus consultum dicebat, Caes. B. G. 1, 53 fin.: jubet extra sortem Theomnastum renuntiari, Cic. Verr. 2, 2, 51, § 127: extra sortem agrum Campanum dividere, Suet. Caes. 20.
    2. B. A lot, share, the duty assigned by lot, esp. of the prætors, who divided by lot the duties of their office: praetores, Q. Fulvius Flaccus urbanam, M. Valerius Laevinus peregrinam sortem in juris dictione habuit, Liv. 23, 30, 18; 22, 35, 5; cf.: urbana, peregrina (sc. sors), id. 27, 36, 10; 28, 10, 9 al.: urbana et peregrina (provinciae), quae duorum ante sors fuerat, id. 25, 3, 2; 24, 44, 2; cf. id. 35, 41, 6: comitia suae sortis esse, i.e. had by lot been assigned to him, id. 35, 6, 2; hence, numquam ex urbe afuit nisi sorte, i.e. on official duty, Cic. Planc. 27, 67.
    3. C. In gen., an oracular response (which was often written on a little tablet or lot), a prophecy (cf. responsum): cum (Spartiatae) oraculum ab Jove Dodonaeo petivissent legatique illud, in quo inerant sortes, collocavissent: simia et sortis ipsas et cetera quae erant ad sortem parata, disturbavit, Cic. Div. 1, 34, 76: ut interpres egeat interprete et sors ipsa ad sortis referenda sit, id. ib. 2, 56, 115: Italiam Lyciae jussere capessere sortes, i.e. the oracles of the Lycian Apollo, Verg. A. 4, 346; 4, 377; so, Phoebeae, Ov. M. 3, 130: faticinae, id. ib. 15, 436: sacrae, id. ib. 1, 368; 11, 412: edita oraculo, Curt. 3, 1, 16; 5, 4, 11; 6, 9, 18; Val. Max. 1, 6, 3: neque responsa sortium ulli alii committere ausus, Liv. 1, 56: conjecturam postulat, ut se edoceret, Quo sese vertant tantae sortes somniūm, Enn. ap. Cic. Div. 1, 21, 42 (Trag. v. 64 Vahl.).
      1. 2. In partic., oracular sayings, verses, or sentences at the opening of a book, selected for the purpose: sortes Vergilii or Vergilianae, Lampr. Alex. Sev. 14, 5; Spart. Had. 2, 8: sacrae, Tib. 1, 3, 11: sanctorum, Isid. Orig. 8, 9, 28: sortes tollere, Tib. 1. 1.: ducere, Juv. 6, 583: de paginis poëtae cujusdam sortem consulere, Aug. Conf. 4, 3: de paginis evangelicis sortes legere, id. Ep. 119.
    4. D. In gen., like the Engl. lot, for fate, destiny, chance, fortune, condition, share, part (esp. freq. after the Aug. per.; cf. fors, casus, fortuna): nescia mens hominum fati sortisque futurae, Verg. A. 10, 501: ferrea sors vitae, Ov. Tr. 5, 3, 28: vires ultra sortemque senectae, Verg. A. 6, 114: iniqua, id. ib. 6, 332; Liv. 38, 23: qui fit, ut nemo, quam sibi sortem Seu ratio dederit seu fors objecerit, illa Contentus vivat, Hor. S. 1, 1, 1: sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem, id. C. 2, 10, 14: sors mea fuit irrequieta, Ov. M. 2, 386: sors querenda, Non celanda foret, id. ib. 3, 551: aliena, Liv. 21, 43, 2: sunt quibus ad portas cecidit custodia sorti, to whose lot, Verg. G. 4, 165; Sil. 7, 368: homines ultimae sortis, Suet. Aug. 19; cf.: non tuae sortis juvenem, of your rank or condition, Hor. C. 4, 11, 22: sors tua mortalis, Ov. M. 2, 56: nec cedit nisi sorte mihi, id. ib. 5, 529: dilectos inter sors prima sodales, id. Tr. 4, 5, 1: huic sortem concede priorem, id. A. A. 1, 581: quattuor ille quidem juvenes totidemque crearat Femineae sortis, i. e. of the female sex, id. M. 6, 680; so, feminea, id. ib. 13, 651: altera, id. ib. 9, 676; cf. id. ib. 3, 329: Saturni sors ego prima fui, i. e. the first child, id. F. 6, 30: suae sortis oblitus, Curt. 3, 2, 11: ultima, id. 9, 2, 6: nec pars nec sors in sermone isto, Vulg. Act. 8, 21.
      With gen.: cujus mali sors incidit Remis, Hirt. B. G. 8, 12, 3: incommodi, id. ib. 8, 1 fin.: nobis quoniam prima animi ingenique negata sors est, secundam ac mediam teneamus, Liv. 22, 29, 9: puer post avi mortem in nullam sortem bonorum natus (opp. omnium heredi bonorum), to no share of the property, id. 1, 34, 3: praedae mala sors, Ov. M. 13, 485: utrius vitae sortem legant, Just. 1, 6, 6: servitutis, id. 6, 5, 1.
      1. 2. In partic., in mercant. lang. (prop. fortune, money; hence), capital bearing interest, principal: et sors et fenus, Plaut. Most. 3, 1, 122; 5, 2, 38; 3, 1, 34; 3, 1, 64; 3, 1, 70; 3, 1, 84; Ter. Ad. 2, 2, 35; Cic. Att. 6, 1, 3; Liv. 6, 14; 6, 15; Plin. praef. § 23; Mart. 5, 42, 3; Dig. 33, 2, 24; Inscr. Orell. 4405; cf. Varr. L. L. 6, § 65, and id. ib. 5, § 183 Müll.
    5. E. A rank, class, order (late Lat.): ex turbā imae sortis, Amm. 14, 6, 25.

sorsum, v. seorsum.

sortĭcŭla, ae, f dim. [sors], a little lot, a small tablet or ticket, Suet. Ner. 21; Inscr. Grut. 590, 7; 510 fin.

Sortĭentes, ium, m., v. sortior, I.

* sortĭfer, fĕri, adj. m. [sors-fero], giving out oracles, oracular, an epithet of Jupiter Hammon, Luc. 9, 512 (al. sortiger).

sortĭger, gĕri, v. sortifer.

sortĭlĕgus, a, um, adj. [sors-lego], foretelling, prophetic.

  1. I. adj.: Delphi, Hor. A. P. 219.
  2. II. Subst.: sortĭlĕgus, i, m., a fortune-teller, soothsayer, diviner by lots or from oracles, Varr. L. L. 6, § 65 Müll.; Cic. Div. 1, 58, 132; 2, 53, 109; Luc. 9, 581.

sortĭo, īre, to draw lots (ante-class.; collat. form of sortior): tute sorti, Plaut. Cas. 2, 6, 43; 2, 6, 61: inter se sortiant, Varr. ap. Non. 471, 5.
With acc.: inter se sortiunt urbem atque agros, Enn. ap. Non. 471, 10 (Trag. v. 153 Vahl.).

      1. b. sortītus, a, um, Part., in pass. signif., drawn by lot, assigned or obtained by lot (class.): consilia, quae erant sortita in singulos candidatos, Cic. Att. 4, 16, 6; Prop. 4 (5), 11, 20: gemina est sedes sortita per amnem, id. 4 (5), 7, 55: mille urbes Asiae sortito rexerit anno, Stat. S. 5, 2, 57: conjux, Amm. 18, 6, 14.

sortĭor, ītus, 4, v. dep. n. and a. [sors].

  1. I. Neutr., to cast or draw lots: coniciam sortes in sitellam et sortiar Tibi et Chalino, Plaut. Cas. 2, 5, 34: cum praetores designati sortirentur et M. Metello obtigisset, ut is de pecuniis repetundis quaereret, drew lots for the judges, appointed the judges by lot, Cic. Verr. 1, 8, 21; Quint. 3, 10, 1: consules comparare inter se aut sortiri jussi, to draw lots for the provinces, Liv. 38, 35, 9: sortiti nocte singuli per ordinem intrārunt, Quint. 4, 2, 72: dum legiones de ordine agminis sortiuntur, Tac. H. 2, 41: de altero consulatu, Suet. Claud. 7.
    Hence, Sor-tĭentes, The Lot-drawers (a transl. of the Gr. Κληρούμενοι), the name of a comedy by Diphilus, Plaut. Cas. prol. 32.
  2. II. Act., to draw or cast lots for, to fix, assign, or appoint by lot, to allot; also esp. in the perfect tenses, to obtain or receive by lot (freq. and class.).
          1. (α) With acc.: tribus, Cic. Agr. 2, 8, 21: provinciam, id. Fam. 1, 9, 25: provincias, id. Att. 1, 13, 5: duas Gallias, id. ib. 1, 19, 2: ut consules inter se provincias compararent sortirenturve, Liv. 42, 31: judices, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 42; 2, 2, 18, § 44: judices per praetorem urbanum, id. Q. Fr. 2, 1, 2: aliquos ad ignominiam, id. Clu. 46, 129: dicas, id. Verr. 2, 2, 17, § 42 fin.: nec regna vini sortiere talis, Hor. C. 1, 4, 18: aequā lege Necessitas Sortitur insignes et imos, decides the fate of, etc., id. ib. 3, 1, 15: peregrinam (provinciam) sortitus est, Liv. 39, 45: ex praeturā ulteriorem sortitus Hispaniam, Suet. Caes. 18; Plin. Ep. 6, 22 fin.
          2. (β) With rel.-clause: ut P. Furius et Cn. Servilius inter se sortirentur, uter citeriorem Hispaniam obtineret, Liv. 42, 4, 2: consules sortiti, uter dedicaret, id. 2, 8, 6; 24, 10, 2: uter patriā decederet, Vell. 1, 1, 4: sortiri, quid loquare, Cic. N. D. 1, 35, 98: num sortiuntur inter se, quae declinet, quae non? id. Fat. 20, 46.
    1. B. Transf. (mostly poet. and not ante-Aug.).
      1. 1. To share, divide, distribute: pariter laborem Sortiti, shared the labor, Verg. A. 8, 445: vices, id. ib. 3, 634: periculum, id. ib. 9, 174.
      2. 2. To choose, select: subolem armento sortire quot annis, Verg. G. 3, 71: fortunam (i.e. locum) oculis, id. A. 12, 920: matrimonium, Just. 26, 3, 8.
      3. 3. In gen., to obtain, receive a thing (mostly in the tempp. perff.; not ante-Aug.): Tectosagi mediterranea Asiae sortiti sunt, Liv. 38, 16: si emancipatus uxore ducta filium fuerit sortitus, Dig. 37, 4, 3, § 5: gens Claudia regnum in plebem sortita, Liv. 3, 58: amicum, Hor. S. 1, 6, 53; 2, 6, 94; id. A. P. 92: si Maeonium vatem sortita fuisses, Ov. Tr. 1, 6, 21; id. M. 2, 241; 3, 124; 11, 758; Suet. Aug. 99 al.: quidam sortiti metuentem sabbata patrem, Juv. 14, 96: venerabile ingenium, id. 15, 144: fata tam tristia, Sen. Phoen. 245: reliqua rerum tuarum post te alium atque alium dominum sortientur, Plin. Ep. 1, 3, 4 Döring ad loc.
        Pass. part. sortitus, v. sortio fin.
        Adv.: sortītō, by lot: sacerdotem sortito capere, Cic. Verr. 2, 2, 51, § 126; S. C. ap. Cic. Fam. 8, 8, 8; Suet. Aug. 30; 47.
        Transf., by fate, by destiny (= sorte, or lege naturae): tibi sortito id obtigit, Plaut. Merc. 1, 2, 25; Hor. Epod. 4, 1.

sortis, is, v. sors init.

sortītĭo, ōnis, f. [sortior], a casting or drawing of lots, a choosing or determining by lot, sortition (class.): deos quaeso, mihi ut sortitio eveniat, * Plaut. Cas. 2, 6, 38: dum aequantur sortes, dum sortitio fit, Cic. Cornel. Fragm. 1, 13, p. 449 Orell.; Varr. R. R. 3, 17, 1: aedilicia, Cic. Planc. 22, 53: praerogativa, id. Phil. 2, 33, 82: provinciarum, id. ib. 3, 10, 24; id. Clu. 46, 128; id. Q. Fr. 2, 1, 2; Suet. Tib. 35 al.; plur., id. Aug. 29.

sortītō, adv., v. sortior fin.

* sortītor, ōris, m. [sortior], one who casts or drdws lots: urnae, Sen. Troad. 982.

1. sortītus, a, um, Part. of sortior.

2. sortītus, ūs, m. [sortior].

  1. I. Lit., a casting or drawing of lots (rare for the class. sortitio): specula in sortitu’st mihi, Plaut. Cas. 2, 4, 27: si pluribus de rebus uno sortitu retulisti, Cic. Dom. 19, 50; plur.: quae sortitus non pertulit ullos, i. e. for whom no lots were cast, Verg. A. 3, 323.
  2. II. Transf.
    1. * A. Concr., a lot: jam sortitus versarat ahenā Casside, Stat. Th. 6, 389.
    2. * B. (Like sors, II. C.) Lot, fate, destiny, Stat. Th. 12, 557.

sōry, ĕos, n., = σῶρυ, a kind of ore, ink-stone, sory, Plin. 34, 12, 29, § 117; 34, 12, 30, § 120; Cels. 6, 9, 23.